Onafhankelijke Media Kritiek

HI,

BABY BOOMERS EN GENERATION Z EN ALLES DAAR TUSSENIN, NIEUWSCONSUMENTEN,

EN AVANT !

Het is een megadigitale stap voor mij, maar dit is de introductie van mijn eigen bescheiden website ‘Man bijt Media’. Ik had nooit gedacht dat ik, voldragen boomer van 83 (grijnst), beroep zou moeten doen op een vijfde colonne, de vijfde macht van de (a)sociale media* om op te komen voor mijn professionele nalatenschap en de erkenning die daarmee gepaard gaat. Het is geen toeval dat de mainstream media steeds meer journalisten vervangen door informatietechneuten. Christian Van Thillo onthulde recent dat DPG Media er 900 in dienst heeft, ik kan rekenen op een buurman (lacht).

Jongere generaties weten niet wie ik ben en dat is best ok. Ik zocht zelden de pers/media op. Het BV-schap was aan mij niet besteed. Het was verkeerd op een moment dat de ontwrichtende digitale tijden zich aankondigden.                                            

Wanneer je niet attent was, gingen anderen met je persoonlijk levensverhaal aan de haal en maakten ze van jou iemand die je niet bent. En zo werd in de loop der jaren mijn ganse professionele CV opzettelijk uitgewist; werd mij de publieke erkenning opzettelijk ontzegd van wat ik gedurende 27 jaar gerealiseerd had; werd mijn reputatie opzettelijk beschadigd en werd ik gebrandmerkt als een graaier, een revanchard en een deloyale partner. Ik was daar niet op voorbereid. Hoe dat gebeurde en waarom ik daartegen geen verweer had, verneem je in volgende posts, op basis van simpele voorbeelden die iedereen kan begrijpen.

Dat labelen van mensen is overigens een pandemie geworden die de samenleving polariseert en verdeelt en waartegen nog geen afdoend geneesmiddel of vaccin bestaat . Wij of zij. Vriend of vijand. Uitgenodigd of afgeblokt. Geadoreerd of uitgespuwd. Je bent voor of je bent tegen. Zo eenvoudig is het niet.

De pers, nu de media, heeft mijn ganse leven beheerst. Media als surrogaat voor de pers is misleidend. Media staat voor alle vormen van communiceren. De pers is er nog maar een klein deel van, en wordt dan nog stiefmoederlijk behandeld ook. Toen ik in 2000 twee interviews gaf om de collega’s te wijzen op de groeiende overcommercialisering van de pers omwille van de maximalisering  van het profijt en de gevaren daarvan voor haar opdracht van Vierde Macht en van waakhond van de democratie, werd mijn analyse onthaald op hoongelach. ‘Van Liefferinge gaat de democratie redden’, schreef de toenmalige hoofdredacteur Yves Desmet in zijn krant De Morgen. Verder kwam hij niet.        

Uiteraard ging ik de democratie niet redden. Maar ik deed ten minste een poging om mijn steentje te verleggen in de meanderende stroom die democratische samenleving heet. Wat mij betreft nog altijd de minst slechte manier om een samenleving te organiseren voor allen. Ik ga dat, in dezelfde spirit van toen , blijven doen, vooral nu dat het liberaal samenlevingsmodel dat na WOII vorm kreeg en waarvan empathie, solidariteit en vrede de pilaren zijn, enorm onder druk komt te staan. Ik ga ook deze keer de democratie niet redden. (grijnslacht). Het geeft me de zingeving die ik nodig heb, in goede en in kwade dagen.

Het is een voortzetting van wat mij mijn hele leven heeft geboeid en wat mijn keuze voor de populaire journalistiek met dat ietsje meer verklaarde. Ook daarmee werd gelachen door de zogeheten kwaliteitsjournalisten. Maar toen ik met mijn visie scoorde en bewees dat populair en kwaliteit te verzoenen waren, haastten ze zich om dezelfde weg op te gaan maar op een manier die ik zelf voor mijn meest verkochte en meest gelezen massatitel Dag Allemaal niet zou hebben geduld.

Wat mij drijft?

Als fervent verdediger van de democratische rechtstaat en van een vrije, onafhankelijke en transparante pers ben ik de voorbije decennia geschrokken van hoe irrationele machtsfactoren en schaduwbewegingen en de ons-kent-ons-clubs het privé en professionele leven van zoveel mensen dooreen schudden en bepalen. Het was mijn wereld niet en het zou nooit mijn wereld worden. Wat mij het meest van al stoort,  is hoe de leugencultuur in de samenleving en in de media is genormaliseerd, zelfs is geïnstitutionaliseerd.

Als kind van de naoorlogse ‘trente glorieuses’ die de welvaart voor allen op gang bracht, vind ik de democratie nog altijd het minst slechte model om de samenleving te organiseren. Ik voel me enorm geprivilegieerd dat ik in die periode ben opgegroeid, al heb ik daar geen enkele verdienste aan.

Het model is niet perfect. Het is een ‘work in progress’. Democratie is een werkwoord.

Ik stel wel eens de vraag aan vrienden wat Steve Jobs van Apple, Bill Gates van Microsoft, Sergey Brin en Larry Page van Google en Bill Hewlett en David Packard van HP en ik gemeen hebben?

We begonnen allemaal in onze garage. De rest was geschiedenis die nog moest geschreven worden. Ha, was ik daar, maar op voorbereid geweest (lacht).

Guido

* Zoals in mijn vorig boek ‘Fuck de media, red de pers’ dat in 2022 verscheen, gebruik ik consequent de (a)sociale media als ik het over de digitale platforms heb. Sociaal en asociaal zijn de beide kanten van hetzelfde geldstuk waarvan momenteel het asociale van de polarisatie primeert op het sociaal verbindende. Het verdeelt en heerst. Het schraagt het verdienmodel van Big Tech maar ook dat van de mainstream media: de clicks, de volgers, de lijstjes, de data. Het is een bedreiging voor de democratische rechtstaat en zijn vrijheden en verworvenheden.