Sedert ik met mijn website manbijtmedia.com begon, ben ik als vanzelf opnieuw in de bladenmakers modus beland. Het verbaasde me niet. Mijn nieuwsgierigheid en passie voor de wereld waarin we leven, is nog altijd even groot als toen ik mijn eerste stappen in de journalistiek zette. De aard van het beestje. Het overkomt me. Ik ben er dankbaar voor. Het is een privilege dat maar weinigen van mijn generatie gegund is.
Ik heb gedurende mijn ganse leven niets anders gekend. Alles moest wijken voor het enige talent en de enige agenda die ik had: massabladen creëren met dat ietsje meer. Ik betreur wel dat het ten koste is gegaan van mijn gezin en kinderen, maar daar schiet ik nu niets mee op. We hebben de voorbije jaren het verleden ingehaald, in zoverre dat mogelijk is. Ook mijn jongste kinderen zijn op een leeftijd gekomen dat ze hun eigen weg gaan. Ze weten dat ik er altijd zal zijn voor hen als ze me nodig hebben. Het is de geruststelling die ze nog nodig hebben op een moment dat wereldwijd zoveel brandhaarden bezig zijn en ze overspoeld worden met doemscenario’s en rotzooi op de (a)sociale media.
Voor ik met de website begon waren mijn dagen ook reeds goed gevuld. Ik heb zo mijn dagelijks gewoontes, een vast patroon. Het klinkt routineus en saai. Het is het niet. De diversiteit van wat me boeit en bezighoudt, is groot. Ik ben een omnivoor.
Elke ochtend start ik met de Bangkok Post en een kop koffie, vergezeld van wat mango en papaja — mijn manier om bij te blijven met het nieuws uit mijn adoptieland. Daarna volgen de rest van de lokale en internationale media. Daarna bekijk ik een aantal nieuwsprogramma's en talk shows van de VRT en de VTM en Europese en Amerikaanse zenders van de avond voordien.
Ik scroll door de websites van kranten en tijdschriften, de mails, enkele platforms van de (a)sociale media (wat een zieligheid, haat, agressie, vulgariteit, racisme, betweterigheid).
Soms luister ik naar de nacht- en ochtendradio van de VRT. Het is op Koh Samui vijf uur later dan in België. Tussendoor lees ik verder in een boek of een e-boek, ik pleit schuldig, uit mijn digitale boekenkast Kindle van Amazon. Ik probeer altijd eerst een gedrukt exemplaar te kopen. Als dat niet lukt, maak ik Bezos nog rijker dan hij al is.
Er komt een tijd dat we voor de organisatie van ons leven volledig afhankelijk zullen zijn van allerlei digitale alternatieven en platforms, mondiaal maar ook lokaal, indien geen afdoende wetgeving wordt gestemd en geïmplementeerd. Het blijft mij verbazen dat daar zo weinig democratische overheden, beleidsmakers, intellectuelen, academici, journalisten en goed geïnformeerde burgers van wakker liggen.
Er heerst een laissez-aller attitude van ‘het zal mijn tijd nog wel duren’ of ‘zolang ik maar aan de bak kom en mijn zaakjes op orde heb.’ Met de supersonische snelheid waarmee Artificial General Intelligence (AGI) zich ontwikkelt zou dat wel eens dik kunnen tegenvallen.
Ik lees nog weinig literatuur. Ik ben verslaafd geraakt aan doorwrochte en goed gedocumenteerde boeken over pers en media, Big Tech, de mondialisering, het neoliberalisme en het oprukkende facisme, het geopolitiek armworstelen tussen de VS en China, de staat van onze planeet, de mensenrechten, de oorlogsdreiging. Tijdens mijn lichte lunch - broodje zalm, ham, kaas, kip of eend, noedelsoepje aan huis gebracht - luister ik vaak naar mijn favoriete muziek opgeslagen in mijn Apple ITunes. Daarna neem ik de draad weer op waar ik gestopt ben.
Je gaat het niet geloven, maar ik ben een onverbeterlijke multi tasker en multi thinker. Ik slaag er nooit in mijn aandacht tot een onderwerp of activiteit te beperken. Ik hink-stap heen en weer. Het is altijd chaos in mijn hersenen die werken als een gigantische spons. Ze zuigen alle signalen op die de veranderende tijdgeest in zich draagt. Het leidt vaak tot out of the box-inzichten. Wie met mij samengewerkt heeft, weet wat ik bedoel. Het was ook de manier waarop ik mijn redacties leidde. Creativiteit was het ordenen en overbrengen van de chaos in mijn hoofd.
Nu ik gefocust ben op mijn website, slaap ik minder vast en lang dan voorheen. Mijn dagindeling waar ik het eerder over had, moet er regelmatig aan geloven. Ook dat is niet nieuw voor mij. Ik word wakker van ideeën of inzichten die ik noteer op post itjes die altijd op mijn nachtkast liggen. Als ik daarna moeilijk weer in slaap geraak en draai en keer van mijn ene zijde op de andere, sta ik dan maar op en begin te schrijven op mijn IPad terwijl het ochtendgloren zich ontvouwt over een landschap van palmbomen en de contouren van naburige eilanden.
Het is vredig en stil, wat kirrende eekhoorns en het gezang van enkele vroege vogels, soms een blaffende hond in de verte. Om de zoveel weken is een gekko in residentie onder de pannen van mijn dak. De Thai noemen hem ‘tokay’, naar het kenmerkende geluid dat hij maakt. Het is een hagedisachtige die geen gevaar vormt, integendeel: hij is een waardevolle opruimer van insecten en ander ongedierte. Hij verschijnt en verdwijnt wanneer het hem uitkomt.
Een middagdutje dringt zich op. Daarna neem ik opnieuw de draad op waar ik gestopt ben. 's Avonds ga ik meestal eten in een van de vele Thaise, oosterse en westerse
eethuisjes in de buurt, wisselend vlees, vis, zeevruchten en gevogelte, diverse soepen en sla’s. Terug thuis switch ik opnieuw tussen diverse tv-zenders of bekijk ik een film op Netflix of andere streaming platforms. Lees ik verder in een boek. Scroll nog wat door de laatste mails. Ik begrijp oprecht niet hoe werkende generaties, zelfs zonder kinderen, het opgejaagde 24/7-ritme blijven volhouden. Het massale gebruik van antidepressiva, slaapmiddelen en drugs, en de ellenlange wachtlijsten voor psychische hulp zijn al lang geen waarschuwingslampjes meer — het zijn regelrechte alarmsignalen.
Tussendoor word ik er door mijn advocaat Hans Rieder aan herinnerd dat er een procedure loopt om mijn autobiografie 'Man bijt Van Thillo' gepubliceerd te krijgen. Op enkele weken tijd kreeg Christian Van Thillo van DPG Media in een kort geding op 23 juli 2024 gelijk en werd mijn boek 'Man bijt Van Thillo' voorlopig verboden. Ik ging in beroep. Nu, bijna een jaar later, is er nog altijd geen zitting gepland voor mijn beroep. De urgentie die gold voor de machtigste mediabaas van Nederland en België is niet van kracht voor mij.
Christian Van Thillo heeft ook een procedure ten gronde gestart om mijn boek voorgoed te verbieden. De besluiten gaan momenteel over en weer. Er is een zitting voorzien op 2 september 2025 op de Ondernemingsrechtbank in Brussel,
Hoe cynisch is het niet dat een uitgever en vertegenwoordiger van de persvrijheid die de transparantie predikt als het over anderen gaat, een boek ten eeuwigen dage probeert te verbieden waarvan hij vermoedt dat het hem niet goed uitkomt. Dit verwacht je in totalitaire regimes. In welke samenleving leven wij?
Mijn passie voor mijn vak was altijd al een en ondeelbaar met mijn leven. Ze was mijn zingeving en mijn hobby, en ten slotte ook mijn broodwinning. Ik heb dag en nacht gewerkt en toch heb ik dat nooit zo ervaren. Dat verklaart waarom het abrupte einde van mijn professionele carrière in 2000 en alles wat daarna volgde mij geraakt heeft tot in het diepste van mijn ziel, tot op de dag van vandaag.
'Man bijt media' is mijn Red Bull-energie boost, een wondermiddel met weinig schadelijke neveneffecten. Het stimuleert, enthousiasmeert, revitaliseert. Het heeft zin.