De rechtsstaat en klassenjustitie daar wil ik het ook de komende tijd over hebben. Het déjà vu-gehalte van het voorbije jaar was veelzeggend. Op enkele weken tijd kreeg Christian Van Thillo van DPG Media in een kort geding op 23 juli 2024 gelijk en werd mijn boek 'Man bijt Van Thillo' voorlopig verboden. Ik ging in beroep. Nu, een jaar later, is er nog altijd geen zitting gepland voor mijn beroep. De urgentie die gold voor de machtigste mediabaas van Nederland en België is niet van kracht voor mij.
Wat vooraf ging: Je hebt kunnen lezen hoe alleen zetelend kortgeding rechter Evrard Janssens de Bisthoven iets te gemakkelijk met open ogen in de ingebrekestelling van Christian Van Thillo liep en met zijn arrest van 6 november 2000 hem carte blanche gaf om eenzijdig onze 27 jarenlange samenwerking te beëindigen. Zijn arrest werd tot twee keer vernietigd in hoger beroep maar intussen was het kwaad geschied. Evrard Janssens de Bisthoven had mij alle middelen ontnomen om daadkrachtig aan de arbitrageprocedure voor mijn rechten te kunnen beginnen tegen de machtige Persgroep.
Vrouwe Justitia wordt verondersteld de zwakste partij te beschermen tegenover de almacht van de andere partij. Ik heb er weinig van gemerkt. Integendeel, ze liet mij vanaf dag één in de steek. Het gevoel van onmacht raakte mij tot in de diepste vezels van mijn lichaam.
Na een slopende procedure van 15 jaar mag ik mij een ervaringsdeskundige van de rechtsstaat noemen, met vallen en opstaan, ups en downs en onbegrijpelijke wendingen en uitspraken waar ik kop noch staart aan kreeg, en nooit echt vat op had. Het feit alleen reeds dat de procedure 15 jaar duurde en nog jaren had kunnen voortduren, illustreert voldoende dat er veel mis is met de gang van zaken in de justitiepaleizen.
De meeste klachten waren vermoedens, verzinsels en framing. Storytelling. Daar heb je weinig verweer tegen in deze 24/7 mediagekte. Beschuldigingen op basis van feiten kan je weerleggen maar dat vraagt tijd voor onderzoek. Er waren diverse redenen waarom ik daar niet meteen adequaat op reageerde. Ik was om te beginnen zowat de slechtste archivaris van mijn eigen leven. Mijn afkeer voor administratie, contracten en paperassen is legendarisch. Ik hield wel een en ander bij maar op een manier dat een kat er haar jongen niet in zou terugvinden. Ik had geen toegang tot de archieven van kranten en tijdschriften. De opzoekingen in de nationale bibliotheek van Brussel waren tijdrovend en frustrerend. Veel jaargangen waren niet volledig. Ik was ook nooit bezig geweest met een dossier over mijn partners zoals ze meermaals vanaf de breuk beweerden. Ik startte met een wit blad.
Enkele insiders wisten wat er echt was gebeurd. Ze konden mij op dat moment niet helpen met documenten en getuigenissen zolang ze in de media of de audiovisuele sector bedrijvig waren. Ze vreesden voor represailles, het verliezen van hun job of het kwijtspelen van opdrachten.
En op de collega’s hoefde ik al zeker niet te rekenen, werd snel duidelijk. Ze waren bang van hun eigen schaduw. Als je je carrière niet vroegtijdig wilt zien eindigen houd je je beter gedeisd en respecteer je de omerta. Ik kan daar zelfs begrip voor opbrengen, er moet brood op de plank, de hypotheek moet worden afbetaald, maar in zoverre ze niet meedraaien in de leugencultuur om anderen de les te spellen. Enkele opportunisten werden handpoppen van de powers that be die hun carrière een boost kon geven. Ik had hen niets te bieden.
De redenen waarom ik een eigen website opstartte wat op mijn leeftijd niet evident was, zijn recent. In vorige posts vertelde ik hoe het grootste deel van mijn carrière in de journalistiek, van 1973 tot 2000, volledig werd uitgewist en waarom dat doelbewust gebeurde: mijn CV, mijn nalatenschap, de titels die ik had gecreëerd waarvan Joepie, Dag Allemaal en Goed Gevoel de bekendste en meest succesrijke waren ; de publieke aanvallen om mijn reputatie te schaden .
Toevallig ontdekte ik in 2020 de autobiografie ‘Man bites Murdoch’ van de Australische collega en hoofdredacteur Bruce Guthrie. Het was een schok. De parallellen tussen wat hem in het Murdoch-imperium overkwam en mijn ervaringen waren frappant.
De podcast The Gygs van 18 februari 2022 van de Nederlandse journalist Yves Gijrath was de doorslaggevende factor, een zoveelste slag in mijn gezicht.
Gijrath onthulde hoe Christian Van Thillo in 2015 in een interview in De Morgen en in een perscommuniqué de ganse wereld belazerde en had gelogen over de echte redenen van het plotse vertrek van zijn superhoofdredacteur Jaak Smeets in België en Nederland:
‘Het verhaal van de Persgroep is sinds zijn ontstaan, begin de jaren negentig, een groot avontuur geweest waarin de creatieve en journalistieke focus van onschatbare waarde zijn. Alles begint en eindigt bij het maken van excellente media die duurzaam succesvol zijn bij hun publiek. Jaak Smeets heeft daarin een essentiële rol gespeeld door grote journalistieke projecten te leiden, mensen te inspireren en kennis te delen met tal van journalisten die nu het gezicht van onze media bepalen. Hij is ook de bezieler van Campus De Persgroep waar meer dan 1800 journalisten hun talenten verder kunnen ontwikkelen. Ik kijk dankbaar terug op een unieke samenwerking met een man die ook zakelijk kon meedenken zonder ooit de onafhankelijkheid te verliezen van de journalist die hij altijd is gebleven. Ik wens Jaak het beste toe.’
Jaak Smeets hield zijn reactie opvallend kort:
‘Het was een voorrecht deze job te mogen doen, maar de intensiteit en hectiek ervan is met weinig te vergelijken. Na meer dan 20 jaar is het moment om nieuwe horizonten op te zoeken.’
De hoofdredacteuren en journalisten van de kranten van Christian Van Thillo waren op de hoogte waarom Jaak Smeets zo plots moest vertrekken. Ze keken de andere kant op.
De onthullingen in The Gygs openden wonden bij mij die nog niet waren geheeld. Hoe Christian Van Thillo met hetzelfde aplomb waarmee hij Jaak Smeets de hemel had ingeprezen, mij had afgeserveerd als een ‘door hebzucht ingegeven opportunist’, iemand ‘die nooit genoeg had’ en een ‘revanchard’. Hoe dit vals narratief zijn eenzijdige verbreking van ons decennialang partnership moest verantwoorden.
De publicatie begin 2024 van het boek ‘De Belg. Christian Van Thillo, de mediakoning van de Lage Landen’ van de Nederlandse journalist Mark Koster, was opnieuw een oplawaai die kon tellen. Hij schetste hoe ik door ex- en hoofdredacteuren van De Morgen en op de werkvloer van DPG Media in Antwerpen werd gepercipieerd. Ik had geweigerd geïnterviewd te worden voor het boek. Ik had dat maar beter wel gedaan.
Zonder die frappante onthullingen had ik wellicht nooit de Rubicon overgestoken. Zij waren het duwtje dat ik nodig had om publiekelijk op te komen voor mezelf. Ik zou mij niet laten kisten vooraleer ik de puntjes op de i had gezet van wat echt is gebeurd in mijn professioneel leven. Ik ben dat niet alleen aan mijzelf verschuldigd. Mijn kinderen hebben het recht om te weten wat mij tot op de dag van vandaag drijft, en waarom ik daar zoveel energie in steek op een moment dat mijn nadagen zorgeloos zouden moeten verlopen.
Het is dezelfde weerbaarheid die aan de basis lag van mijn succes als bladenmaker. Vanop een wit blad een idee creëren en het realiseren was ook een verhaal van vallen en opstaan, van herbeginnen, en opnieuw en opnieuw. Stoppen was geen optie.
Enkele maanden geleden dan, in februari 2025, stuit ik toevallig op een perscommuniqué van 23 mei 2019 van De Persgroep waarin werd aangekondigd dat het persbedrijf voortaan DPG Media zou heten. Geen wereldschokkend nieuws voor de buitenwereld maar wel voor mij. Christian Van Thillo had het over het begin van de Persgroep:
‘De Persgroep is dertig jaar geleden begonnen als een Vlaamse uitgeverij van dag- en weekbladen (…) Vanzelfsprekend refereert DPG Media naar het verleden, één waar we trots op zijn.’
Informatie achterhouden is ook desinformatie. De geschiedenis van De Persgroep begon in werkelijkheid in 1974. Ze werd met enkele pennenstreken 20 jaar ingekort en compleet herschreven. Dat was ook al eerder subtiel gebeurd in het fameuze perscommuniqué naar aanleiding van het vertrek van Jaak Smeets waarin Christian Van Thillo schreef dat ‘het verhaal van De Persgroep begonnen is begin de jaren ‘90’. Door deze geschiedschrijving werd mijn ganse professionele carrière voor zover dat nog nodig was, compleet onbestaande.
In de periode 1974-1989 laveerde Ludo Van Thillo, de vader van Christian, van het ene mediadebacle naar het andere terwijl ik met de tijdschriften, de specials en de afgeleide producten de fundering legde voor de meest succesrijke uitgeverij van weekbladen van Vlaanderen. Ik zorgde er tegelijk voor dat de eerste stappen van Ludo Van Thillo als krantenuitgever niet compleet faliekant afliepen. Ik redde al die jaren niet alleen de meubels, ik redde het ganse huis. Dat is uiteraard niets om trots op te zijn…
Er is nog een andere belangrijke reden waarom ik niet zwijg. Noem het gerust een missie. Het is eigenlijk dezelfde missie die ik met Dag Allemaal voor ogen had : populaire en kwaliteitsjournalistiek over de zaken die er echt toe doen in een democratie, zijn verzoenbaar. Ik ben en blijf een fervente verdediger van de democratische rechtsstaat en van een vrije, onafhankelijke en transparante pers, meer nog op een moment dat de democratie en de rechtsstaat belaagd worden door autocratische bewindslieden en mediamiljardairs.
Wat mij het meest van al stoort, is hoe de leugencultuur in de samenleving en in de media is genormaliseerd, zelfs is geïnstitutionaliseerd. Hoe ideologieën die niet normaal zijn, worden genormaliseerd. Hoe gruwelijk oorlogsgeweld met miljoenen dodelijke slachtoffers waaronder veel vrouwen en kinderen, niet wordt benoemd, zelfs wordt verschoond. Over hoe de pers verzaakte aan haar opdracht van Vierde Macht en waakhond van de democratie. Hierbij past het aan de woorden van de Filipijnse journaliste Maria Ressa, Nobelprijswinnaar voor de Vrede 2021, te herinneren:
‘Zonder feiten, heb je geen waarheid, en zonder waarheid, kan je geen vertrouwen hebben. Zonder deze drie heb je geen rechtsstaat, geen democratie.’
Toen op de websites Apache en Follow The Money uitlekte dat mijn autobiografie ‘Man bijt Van Thillo’ voorlopig werd verboden door een kortgeding rechter op verzoek van DPG Media, stuurde het mediabedrijf een reactie:
‘In 2015 beslisten Guido Van Liefferinge en De Persgroep om de strijdbijl te begraven en hun juridisch geschil na vijftien jaar te beëindigen met een dading. Zoals gebruikelijk werden daarin afspraken gemaakt rond vertrouwelijkheid, waarbij partijen zich ertoe verbonden geen uitspraken noch publicaties meer over elkaar te doen. Tien jaar later is Guido Van Liefferinge tot het inzicht gekomen dat hij toch een boek over De Persgroep wenst uit te brengen. DPG Media meent dat hij daartoe het volle recht heeft, eenmaal hij de vergoeding die hij in het kader van de dading ontving heeft teruggestort.’
Dit zorgvuldig geredigeerd communiqué vertelt zoals gebruikelijk niet het ganse verhaal. Hoe de dading tot stand kwam, om maar iets te zeggen, verneem je later in de reeks ‘Pers in ademnood, media doodziek’. Ik laat aan jou, beste lezer, zelf de ‘finesses’ in dat communiqué te ontdekken. Een tip wil ik wel kwijt: de vergoeding waarover DPG Media het heeft, is grotendeels het bedrag dat mij door de arbitrage na vijftien jaar procederen werd toegekend voor mijn financiële rechten van de bladen die ik had gecreëerd.
Het gaat niet over nieuwe inzichten maar over mijn recht op waarheidsvinding, mijn vrijheid om niet te liegen. Over mijn recht om mijn autobiografie te publiceren. Het gaat over mijn geloof en mijn vertrouwen in de rechtsstaat .
Volgende keer: Een arbitrage: een ons-kent-ons-club
Lees ook: Falende rechtsstaat, klassenjustitie (1) of Manbijtmedia de introductie tot de blog
#vertrouwenindedemocratie #klassenjustitie #persvrijheid #mediamanipulatie #ManbijtVanThillo